به نام خدا
به هنگام تنهایی، زهر ناخشنود نومیدی بر ریشه های وجودت رخنه می‌کند. امید، یک علل مشهود برای ادامهٔ حیات هر یک از موجودات زنده. گویند نومیدی را بر امید بسته دان و امید را بر نومیدی، یعنی:« هیچ‌گاه از یاد نبرد که به وقت نومیدی همیشه کورسویی از ادامه دادن آشکار می‌شود و به هنگام امید نومیدی‌ای که نمایانگر آزمایش توست وجود دارد» دوست دارم بگویم که هر یک از ما که آفرینندگانی کوچک هستیم خود تمامی احساسات حقیقی‌مان را خلق می‌کنیم و تنها زمانی می‌توان حقیقی خلق نمود که حقیقت در وجود تو هویدا باشد، و ذهن تو را اسیر نومیدی ابدی قرار نداده باشد.
بایست، همچو سرو.
و بخوان برای امید، عشق، زندگی♡
به هنگام تنهایی، زهر ناخشنود نومیدی بر ریشه های وجودت رخنه می‌کند. امید، یک علل مشهود برای ادامهٔ حیات هر یک از موجودات زنده. گویند نومیدی را بر امید بسته دان و امید را بر نومیدی، یعنی:« هیچ‌گاه از یاد نبرد که به وقت نومیدی همیشه کورسویی از ادامه دادن آشکار می‌شود و به هنگام امید نومیدی‌ای که نمایانگر آزمایش توست وجود دارد» دوست دارم بگویم که هر یک از ما که آفرینندگانی کوچک هستیم خود تمامی احساسات حقیقی‌مان را خلق می‌کنیم و تنها زمانی می‌توان حقیقی خلق نمود که حقیقت در وجود تو هویدا باشد، و ذهن تو را اسیر نومیدی ابدی قرار نداده باشد.
بایست، همچو سرو.
و بخوان برای امید، عشق، زندگی♡
- سه شنبه ۱۵ آبان ۰۳ ۲۱:۱۳ ۸ بازديد
- ۰ نظر